Swing #32 Festival (3) Wespelaar (18-08-19) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Swing info bands: Stef Paglia Band (B) - Dany Franchi (I) - Whitney Shay (US) - Breezy Rodio (US) - Kirk Fletcher (US) info bands: Mud Morganfield (US) © Rootsville 2019

Nog één dag te gaan op deze, alweer geweldige editie van Swing. Wie dacht het gehad te hebben dit jaar, was eraan voor de moeite want er stond alweer een schitterend programma op ons te wachten. De regen zou echter spelbreker kunnen zijn, want het zag er mag donkergrijs uit toen ik richting Wespelaar trok. Frank Deboosere gaf ons echter moed want het zou opklaren en zelfs zonnig worden. We zouden zien of Frank het dit keer bij het rechte eind zou hebben. Feit was dat, toen ik aankwam het stopte met regenen en de lucht begon uit te klaren. De weergoden hadden dus zin in een zonnige dag vol blues.

Vandaag gingen we terug Belgisch om te starten met de Stef Paglia Trio. Iedereen kent Stef wel als de gitarist van de Bluesbones. Ondertussen kon hij niet stilzitten en startte zijn eigen project samen met drummer Joe Purkess en bassist Geert Schurmans. Zijn debuutplaat “Never Forget” stelde hij aan het publiek voor in een uitverkochte MuziekODroom en nu mocht hij de kater laten wegspoelen van de zaterdagavond op Swing Wespelaar.

Blijkbaar was die kater wat zwaar geweest bij de meesten want er stond nog niet veel volk toen de eerste snerpende tonen door Stef uit zijn gitaar werden geperst bij ‘Watch Out’.Het trio is duidelijk goed op elkaar ingespeeld en serveerde ons een goede mix tussen trage en uptempo numers. Zoals bij ‘Take Me Away’, ‘Crush On You’ het knappe ‘Mystery Heaven’ – een emotionele ode aan zijn overleden vader - of ‘Freedom’. De aanwezigen zagen dat het goed was en de weergoden ook, want Stef had het voor elkaar gekregen om de wolken weg te spelen en de eerste zonnestralen lieten hun licht schijnen op het Wespelaarse dorpsplein. Een goed voorteken mijn gedacht.

Dany Franchi mocht vervolgens zijn intrede doen op het grote podium. Deze sympathieke Italiaans gitaarslinger hoeven we niet meer voorstellen want hij heeft zijn sporen in onze regionen al meer dan verdiend. Ik zag hem nog op “Goezot” een prestatie neerzetten om U tegen te zeggen. Zijn band bestaat uit Manu Ghirlanda aan de toetsen, Michael Tabbaroni op bas en de pas 18-jarige Matteo Leoncini aan de drums. Schitterende muzikanten die allen perfect op elkaar zijn ingespeeld. Ik was er zeker van dat Franchi er hier een serieuze lap ging op geven. En ik had gelijk , het was er van in het begin “boenk” op.

Zijn plaat “Problem Child” blijf ik een knaller vinden en naar goede gewoonte kregen wij daar een stevige greep van. Dani liet weer zijn fantastisch gitaarspel bewonderen, rauwe shuffles afgewisseld met slow songs gespeeld met een geweldige begeestering en bijgestaan door schitterende muzikanten . Zoals te verwachten kreeg hij ook het publiek, dat ondertussen toch redelijk was aangegroeid, onmiddellijk mee. Met ‘Give Me A Sign’ leverde hij direct zijn visitekaartje af. Het was genieten geblazen met dit viertal die zich duidelijk amuseerde op het podium met ‘My Only One’, ‘Run Around’, het in Memphis Soul gedrenkte ‘Never Found Me A Girl’ – nummer waar de stem van Dani zich perfect toe leent, Niveau zonder moeite aangehouden tot het einde waarbij de ene knappe song na de andere het publiek werden ingeslingerd. Van Roosevelt Jamison’s ‘That How Strong My Love Is’ tot ‘Problem Child’ toe. Kort gezegd, we hadden weer genoten. Franchi en zijn bende zijn gewoon toppers.

Toen ik de naam Whitney Shay op het programma zag staan, heb ik toch wat opzoekingswerk moeten doen, en ik vermoed dat ik niet de enige was. Ik had van deze dame nog nooit gehoord. Deze roodharige zangeres komt uit San Diego, Californië en brengt rhythm & blues die zo uit de jaren vijftig kunnen zijn weggeplukt en waar een grote rol is weggelegd voor de fantastische blazersectie. Haar laatste plaat “A Woman Rules The World” is een echte knaller. Dit is haar eerste tour in Europa. Swingen ging het zijn. Eveneens “on stage”, Frabrice Bessouat aan de drums, niemand minder dan Nico Duportal op guitaar, Olivier Contrelle aan de toetsen, Max Genouel op bas, Sylvain Téjérizo op tenor sax en Alex Bertein op bariton sax. En wees maar gerust dat het swingen geblazen was, ben er nog niet goed van. Wat was me dat man? Er trok gewoon een orkaan over Wespelaar. Energie ten over daar op het podium van deze “red head”. Laat ons zeggen, dat ze mij van de sokken heeft geblazen. Het is niet enkel haar verdienste maar vooral ook die van de band. En te bedenken dat ze maar voor de tweede maal samen op een podium stonden. Maar als je klasbakken hebt van muzikanten, dan lukt het allemaal. Nico mocht het startschot geven met zijn soulvolle stem en dan te zeggen dat er zijn die beweren dat blanken geen soul kunnen brengen. Nou moe !

En toen werden we midscheeps getroffen door een torpedo, een torpedo genaamde Whitney Shay met een sublieme versie van ‘ The Midnight Special’ wat was me dat man, mijn mond viel open tot op mijn schoenen. Zonder op adem te kunnen komen bleven de blazers van jetje geven met ‘Love Creeping Up On You’ en de stevige rocker ‘Get Down With It’. We genoten verder met het fijne ‘Ain’t No Weak Woman’ en ‘Everyday’ , nummer waarbij ze het publiek betrekt in een kleine zangstonde en de respons was dik in orde. Het mocht dan even wat lowdown en dirty om even op adem te komen , waarna Nico ons mocht trakteren op zijn ‘Promised Land’. De show werd goed opgebouwd en verzorgd zonder enig verlies aan muzikale kwaliteit. Ik was blij verrast toen ze ‘People Grinning In Your face’ aankondige, één van mijn favo’s van Son House. Maar op zo’n manier had ik het nog nooit gehoord, traag begin om crescendo te eindigen aan een moordend tempo en tussen door even over te gaan in ‘Baby, Please Set A Date’. Schitterend! Dit was een optreden om in te kaderen. Een hoop dynamiek en energie op het podium en dat straalde af op de aanwezigen. Een bende toppers bij elkaar. Orkaan Shay, heeft mij duidelijk ademloos achtergelaten.

Ook Breezy Rodio was voor mij totaal onbekend, tot ik het artikel las in "Back To The Roots". Het is ook zijn eerste passage in België. Ondanks het feit dat de man afkomstig is uit Rome vertoeft hij al meer dan 20 jaar in Chicago. De man laat zich in zijn guitaarspel vooral inspireren door mensen als B.B. King, T-Bone Walker en Albert Collins. Benieuwd hoe dit alles live zou klinken. Feit is, een lekkere mix tussen blues, soul en swing.

De rest van zijn gang bestaat uit Light Palone aan de bas, Simone Scifoni op toetsen en Lorenzo Francocchi op de drums. Het eerste wat mij opviel was zijn stem, ik vond het een warme aangenamde stem. Zijn set ging van start met een nummer uit een binnenkort uit te komen cd ‘If It Ain’t Wrong, Don’t Fix It’. Aangename song dat swingde, veel tempowisselingen had en iederen wel kon bekoren. Ik vond echter dat het optreden niet altijd van hetzelfde niveau was. Het ging zo een beetje op en neer en kabbelde op zijn gemak verder en dit ondanks een hele hoop fijne songs. Eigenlijk was ik een beetje ontgoocheld en had ik er misschien teveel van verwacht. Maar ja, zijn laatste schijf ‘Sometimes The Blues Got Me” vind ik schitterende klinken maar persoonlijk vond ik dat Breedy , live dat niveau niet haalde. De Vlam sloeg echter in de pan toen Dani Franchi en guitaarwonder Jamaiha Rogers mee het podium betraden en ze met drieën een dikke show begonnen op te voeren. Over het algemeen was ik wel tevreden van dit optreden maar was niet echt onder de indruk.

Ondertussen vorderde de avond en waren we al toegekomen bij de voorlaatste band van het weekend, Kirk Fletcher. Flecther is afkomstig uit Compton in Californië en behoort tot de beste gitaristen van zijn generatie. Na zijn driejarig verblijf bij de Fabulous Thunderbirds, ging zijn carrière als een raket de hoogte in. We wisten dus wat ons te wachten stond, stevige solo’s en pittige gitaar riffs. Samen met Kirk, Jonny Handerson op de Hammond en Matt Brown aan de drums. Dat Kirk een topper is hoeft niet gezegd, maar persoonlijk ben ik grote fan van Jonny Handerson, tovenaar op de Hammond en de man die ook de baspartijen op zijn toesten overneemt. Schitterende muzikant. Kirk mocht anderhalfuur zijn ding doen en wist die tijd meer dan goed in te vullen. De man weet met zijn gitaarspel en zijn soulvolle stem iedereen kippenvel te bezorgen. Hij weet de tradities van de blues heel goed te benaderen, verfrissend en vernieuwend tegelijkertijd maar ook met het nodige respect voor de traditie.

De hammond huilde, en we werden vergast op het stevige, maar uitgemeten gitaarwerk van Kirk. Een echte gitaarslinger maar oh zo bescheiden. Je ziet duidelijk dat de man zich uitstekend voelt op het podium, het speelplezier druipt er gewoon van af en werkt aanstekelijk op het publiek. Songs als ‘Sad Sad Day’ of ‘I’m In Love’ deden er nog een schepje bovenop en met ‘Welcome To My Blues’ kreeg hij iedereen op de knieën. Puik werk van deze sympathieke man. Alweer een geslaagd optreden op Swing 2019 en we waren nog niet aan het eind van ons latijn.

De afsluiter van deze geweldige driedaagse mocht er al ook wezen, want de organisatie had niemand minder dan Mud Morganfield weten te strikken, de zoveelste grote naam in de rij. Chicagoblues van de bovenste plank met de oudste zoon van Muddy Waters. De blues werd hem door zijn vader met de paplepel ingegoten en Mud besloot dan de muzikale erfenis van zijn vader verder te zetten. Pas 11 jaar geleden ruilde hij zijn bestaan als truckchauffeur voor de muzikale carrière en met succes. De man heeft présence op het podium en serveert ons een meer dan authentieke blues. Mud heeft voor ons meegebracht: Steve Weston op harmonica, Ian Jennings op bass, Eric Ranzoni aan de keys, Brendan O'Neil op drums en Ronni Boyson op guitar.

En we kregen waar voor ons geld, hoewel dat dit moeilijk is op een gratis festival. De band opende met een stevige intro, waarbij de harmonica van Weston een hoofdrol speelde, waarna Mud de scene betrad , strak in het pak gestoken en een geweldige ‘They Call Me Mud’ onze richt uit stuurde. Dan omgorde hij zijn basgitaar en kwam ‘I Want To Be Loved’ onze richting uit. En met ‘Downtown’ kregen we er de vettige slide van Ronni Boyson er gratis bovenop. Ronni en Steve Weston gaven van jetje en toetsenman Ranzoni liet zich eveneens niet onbetuigd.  Met ‘She’s 19 years Old’ kregen we een ferme portie slide op een slow blues van vadrer Muddy himself. Mud is duidelijk van alle markten thuis, weet zijn songs perfect aan de man te brengen en aan het gretige publiek te verkopen. En het publiek stond nog steeds “en masse” te dringen aan de hekken voor het podium. Gelijk hadden ze, want het menu dat Mud serveerde lustte iedereen, grote porties smakelijke Chicago blues en niet voor mensen op dieet verdikke. ‘Hooche Coochee Man’, ‘I Maybe Getting old’ of ’48 Days’ knalden het plein op en wisten iedereen te begeesteren. Party time boys and girls.

Met het optreden van Mud Morganfield viel ook het doek over deze uitstekende edite van Swing Wespelaar. Een editie waar blues de hoofdact speelde en waarbij de organistoren bewezen dat het mogelijk een schitterende BLUES-affiche in elkaar te steken waarin veel variatie was en waar iedereen wel zijn ding in kon vinden. Het was dus een tevreden man die husiwaarts keerd, moe maar meer dan voldaan en klaar om volgende jaar weer terug te komen.

Nog een dikke merci aan de organisatie voor de schitterende affiche en aan de medewerkers voor hun niet aflatende inzet om dit alles mogelijk te maken. Up to next year! Hoewel, ’t is volgden week ook al (Ge)Varenwinkel.....